لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رفتاردرمانی شناختی در درمان مبتلایان به چاقی است. روش: یک کارآزمایی آزمایشی تک موردی از نوع طرح خط پایه چندگانه فرآیند درمان، در دو مرحله کاهش و ابقای وزن، بر روی چهار بیمار زن چاق انجام شد. بیماران مبتلا به چاقی بر پایه شاخص توده بدن، در پنج مرحله خط پایه و جلسه های ششم، دوازدهم، هیجدهم و بیست و چهارم، پرسشنامه روابط چندبعدی بدن – خود، پرسشنامه طرح واره های ظاهر و پرسشنامه سبک زندگی کارآمدی وزن را تکمیل نمودند. وزنکشی بیماران در آغاز هر جلسه درمان انجام می شد. داده ها به کمک رسم نمودار و محاسبه درصد بهبودی ارایه گردیدند. یافته ها: درمان شناختی رفتاری چاقی در کاهش وزن و ابقای آن موثر بود و به تغییراتی در رضایت از تصویر بدن، باورهای شخصی درباره ظاهر و خود کارآمدی وزن انجامید. نتیجه گیری: رفتاردرمانی شناختی در درمان مبتلایان به چاقی موثر است.

زمینه: هدف از این پژوهش، مقایسه میزان اثربخشی رفتاردرمانی شناختی، رفتاردرمانی شناختی توام با روش مواجهه و پیشگیری از پاسخ و دارودرمانی در بهبود علایم اختلال وسواس - جبری می باشد.روش: طرح پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل با پیگیری بود. آزمودنی های پژوهش را 48 بیمار وسواسی - جبری تشکیل می دادند که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در 4 گروه رفتاردرمانی شناختی توام با روش مواجهه و پیشگیری از پاسخ، رفتاردرمانی شناختی، دارودرمانی و کنترل قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های وسواسی - جبری مادزلی، افسردگی بک (ویراست دوم) و اضطراب بک استفاده شد. نمرات به دست آمده از ارزیابی ها در سه مرحله (پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری) با روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیری یک راهه و آزمون تعقیبی توکی با استفاده از نسخه 18 نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که هر سه نوع درمان رفتاردرمانی شناختی توام با روش مواجهه و پیشگیری از پاسخ، رفتاردرمانی شناختی و دارودرمانی به طور معناداری باعث کاهش علایم اختلال وسواسی - جبری شدند (P<0.001). در بلندمدت اثر رفتاردرمانی شناختی توام با روش مواجهه و پیشگیری از پاسخ و رفتاردرمانی شناختی موثرتر از دارودرمانی بود، اما بین اثر رفتاردرمانی شناختی توام با روش مواجهه و پیشگیری از پاسخ و رفتاردرمانی شناختی تفاوتی وجود نداشت (P<0.001).نتیجه گیری: هر سه نوع درمان در کاهش علایم اختلال وسواسی - جبری موثر می باشند و در بلندمدت، رفتاردرمانی شناختی توام با روش مواجهه و پیشگیری از پاسخ و رفتاردرمانی شناختی اثر دیرپاتری نسبت به دارودرمانی دارند.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: روش های متنوعی جهت درمان افسردگی وجود دارد. این مطالعه باهدف مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی و رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی در کاهش علائم افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شده است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر طرحی نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه می باشد. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به انجمن ام.اس شهر شیراز در بهار 1392 می باشد. با روش نمونه گیری در دسترس، تعداد 30 نفر از مراجعه کنندگانی که در آزمون افسردگی بک نمرات بالایی داشتند به صورت مساوی و کاملا تصادفی در 3 گروه رفتاردرمانی شناختی، رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه افسردگی بک بود. اعضای گروه های آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش های مربوطه را به شیوه گروهی دریافت کردند. برای مقایسه میانگین نمرات از آزمون کوواریانس استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل، تفاوت معناداری وجود دارد، بدین معنی که رفتاردرمانی شناختی و به خصوص رفتاردرمانی دیالکتیکی هر دو موجب کاهش میانگین نمره افسردگی بیماران در گروه های آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است.نتیجه گیری: ازآنجایی که رفتاردرمانی دیالکتیکی با تفاوت معناداری نسبت به رفتاردرمانی شناختی، توانست علائم افسردگی بیماران را کاهش دهد، لذا می توان آن را به عنوان رویکردی جدید در اولویت درمان و کاهش افسردگی بیماران ام.اس قرار داد.

مقدمه: رفتارهای تکانشی، تنظیم ­ هیجان و باورهای غیرمنطقی از متغیرهای مؤثر بر سلامت روان دانش­ آموزان هستند. رفتاردرمانی شناختی و دیالکتیک، رویکردهایی کارآمد جهت کاهش اختلالات رفتاری نوجوانان می­ باشند. پژوهش حاضر، با هدف مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی و رفتاردرمانی دیالکتیک بر رفتارهای­ تکانشی، تنظیم هیجان و باورهای غیرمنطقی دانش­ آموزان دختر مقطع متوسطه انجام شد. مواد و روش ­ ها: جامعه آماری این پژوهش نیمه­ آزمایشی، کلیه دانش­ آموزان دختر مقطع متوسطه شهرستان رامسر در سال تحصیلی 96-1395 بودند. تعداد 45 نفر به روش نمونه­ گیری تصادفی خوشه­ ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروه­ های مداخله و کنترل قرار گرفتند (15 نفر در هر گروه). گروه­ ها، پرسشنامه­ های تکانشوری، باورهای­ غیرمنطقی و تنظیم هیجان را در مراحل پیش­ آزمون، پس­ آزمون و پیگیری تکمیل کردند. گروه­ های آزمایشی 8 جلسه 90 دقیقه­ ای رفتاردرمانی شناختی و دیالکتیک دریافت کردند و گروه کنترل، مداخله­ ای دریافت نکرد. داده­ ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه­ گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شدند. یافته ­ ها: نمرات پس­ آزمون رفتارهای تکانشی و باورهای غیرمنطقی در گروه­ های­ رفتاردرمانی شناختی و رفتاردرمانی ­ دیالکتیکی نسبت به پیش­ آزمون به طور معنی­ دار کاهش یافت (001/0p<). نمرات پس­ آزمون تنظیم هیجان گروه­ رفتاردرمانی شناختی و رفتاردرمانی دیالکتیکی نسبت به پیش­ آزمون افزایش معنی­ دار نشان داد (001/0p<) که این تأثیرات در مرحله پیگیری نیز تداوم داشت. نتیجه ­ گیری: رفتاردرمانی شناختی و رفتاردرمانی دیالکتیکی می­ توانند به عنوان درمان­ های مؤثری برای کاهش رفتارهای تکانشی، باورهای غیرمنطقی و بهبود تنظیم هیجان در دانش­ آموزان دختر مورد استفاده قرار گیرند و تفاوتی بین آن ها از این جهت وجود ندارد.

پیش زمینه و هدف: افسردگی از شایع ترین اختلالات خلقی و عاطفی و بزرگ ترین اختلالات روانی قرن حاضر است که در بین دانشجویان شیوع بالایی دارد لذا پژوهش حاضر باهدف مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک و رفتاردرمانی شناختی بر کاهش افسردگی اجرا شده است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر در قالب یک طرح آزمایشی 27 بیمار که بر اساس اکتساب نمرات 1 انحراف معیار بالاتر از میانگین افسردگی تشخیص داده شده از میان دانشجویانی که در مرکز مشاوره دانشجویی و کلینیک تخصصی پذیرش شده بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در سه گروه رفتاردرمانی دیالکتیک، رفتاردرمانی-شناختی و کنترل قرار گرفتند. با استفاده از طرح آزمایشی پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل، گروه آزمایش رفتاردرمانی دیالکتیک و رفتاردرمانی-شناختی طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش رفتاردرمانی دیالکتیک و رفتاردرمانی شناختی قرار گرفتند، درحالی که در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. هر دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه ویراست دوم افسردگی بک (2000) مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری تحلیل شد.یافته ها: نشان داد که بیماران هر دو گروه رفتاردرمانی دیالکتیک و رفتاردرمانی شناختی در میزان افسردگی تفاوت معنی داری با هم نداشتند، اما کاهش معنی داری در هر دو گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش رفتاردرمانی دیالکتیک و شناختی موجب کاهش ابعاد افسردگی می شود.

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان اثربخشی دو روش رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی بر بهبود علائم رفتارهای تکانشی بیماران دچار افسردگی اساسی دارای افکار خودکشی بود.مواد و روش ها: طرح مطالعه حاضر از نوع روش نیمه آزمایشی، با دو گروه آزمایش (رفتاردرمانی دیالکتیک و رفتاردرمانی شناختی) و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، مشتمل بر کلیه بیماران دچار افسردگی اساسی بود که رفتارهای تکانشی همایند با افکار خودکشی داشتند که در بهار 1392 به مرکز خدمات روان شناختی همدان مراجعه کردند. نمونه پژوهش شامل 21 بیمار دچار افسردگی اساسی دارای افکار خودکشی بود که ملاک های ورود را داشتند. ابزارهای پژوهش شامل مصاحبه تشخیصی ساختاریافته بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی 2000، آزمون تکانشگری بارت 1994 و آزمون افکار خودکشی بک 1997 بود.یافته های پژوهش: یافته ها، نشان داد رفتاردرمانگری دیالکتیکی در کاهش رفتارهای تکانشی بیماران دچار افسردگی اساسی اقدام کننده به خودکشی موثرتر از رفتاردرمانی شناختی است.بحث و نتیجه گیری: در حوزه درمان و زمینه کار با افراد افسرده و افرادی که در حالت بحران به سر می برند و گرایش به خودکشی دارند، رفتاردرمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نویدبخش به نظر می رسد.

مقدمه: جراحی هیسترکتومی یکی از رایج ترین جراحی های زنان است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی نقش رفتار درمانی شناختی در تسریع بهبود جسمی بیماران پس از جراحی هیسترکتومی بود.روش: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 20 آزمودنی کاندید عمل جراحی هیسترکتومی به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای داده شدند. رفتار درمانی شناختی پیش از جراحی در طول 8 جلسه برای گروه آزمایش آموزش داده شد و پس از عمل جراحی، هر دو گروه از لحاظ تسریع بهبود جسمی یعنی میزان دوز داروی مسکن مصرفی، تعداد روزهای بستری در بیمارستان و بازگشت به فعالیت های روزمره بررسی شدند. داده های پژوهش به کمک آزمون آماری T برای دو گروه مستقل تحلیل شد.یافته ها: رفتار درمانی شناختی در مورد بیماران کاندیدای هیسترکتومی در گروه آزمایش، فرآیند بهبود بدنی را به طور معنی داری تسریع کرد و میزان درد و مصرف مسکن را پایین آورد.نتیجه گیری: رفتار درمانی شناختی در جهت شناسایی و تغییر شناخت های منفی عمل می کند و باعث تسریع بهبود، کاهش درد و مصرف داروهای مسکن پس از جراحی هیسترکتومی می شود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر انعطاف پذیری روان شناختی و اجتناب شناختی دانش آموزان دختر دارای اضطراب امتحانبود. این مطالعه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه دارای اضطراب امتحان شهر شهرکرد در سال تحصیلی 98-1397 بود. در این پژوهش تعداد 30 دانش آموز دختر دارای اضطراب امتحان با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 15 دانش آموز). گروه آزمایش مداخله رفتاردرمانی دیالکتیک (لینهان، 2008) را طی دو ماه و نیم و در 10 جلسه 75 دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش، شامل پرسشنامه های اضطراب امتحان ساراسون (QSTA)، انعطاف پذیری روان شناختی (CFI) و اجتناب شناختی (CAQ) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار آماری 23-SPSSمورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک بر انعطاف پذیری روان شناختی (001/0p<) و اجتناب شناختی(001/0p<) دانش آموزان دختر دارای اضطراب امتحانتاثیر معنادار دارد. بر اساس یافته های پژوهش حاضر، می توان چنین نتیجه گرفت که رفتاردرمانی دیالکتیک با بهره گیری از تکنیک های تحمل پریشانی، پذیرش و خودنظم جویی هیجانی می تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت بهبود انعطاف پذیری روان شناختی و کاهش اجتناب شناختی دانش آموزان دارای اضطراب امتحان مورد استفاده گیرد.